Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!

De sneeuwbol

Hoe wreed kan het leven soms zijn, hoe waanzinnig oneerlijk is het leven waarin we leven waarin we ooit allemaal afscheid moeten nemen van iemand waar we zo onvoorstelbaar veel van houden?
Mijn oneerlijkheid is de dag waarop ik mijn zo diep in mijn hart gesloten vader veel te vroeg verloor aan kanker in amper 3 weken tijd.
De dag waarop een deel van mijn emotie zichzelf opsloot in een sneeuwbol diep in mijn hart.
Mijn emotie, een deel van hem, het deel dat hij mij schonk ooit toen ik zijn dochter werd.
Mijn lichaam voelt leeg maar als een steen in mijn buik ligt daar die sneeuwbol vol herinneringen, vol emoties die ik kan schudden als ik dat wil en huilend met een glimlach zie ik in de sneeuwbal hoe hij me vasthoudt als baby, hoe we voetballen op de camping, hoe hij me aanmoedigt weer op het paard te springen na een val, hoe hij lacht, hoe tranen in zijn ogen staan als ik mijn rijbewijs haal, hoe hij naar me kijkt na een flauwe grap, hoe hij aan mijn kraambed staat met sem in zijn armen en zweeft, hoe hij me op mijn lazer geeft als ik op wil geven, hoe hij voor de deur staat met zijn waterpas om een schilderij op te hangen, hoe hard ik hem zie werken, hoe hij speelt met mijn zoon, hoe hij de grootste karper vangt,
en als de laatste sneeuwvlokjes neervallen in mijn sneeuwbol zie ik zijn glimlach en haal ik 1 keer heel diep adem om door te kunnen, om door te moeten.
Mooi om mijn verdriet en gemis zo te kunnen schudden, mijn herinneringen op te roepen omdat dat zó erg nodig is want anders redt ik het niet maar erger is als de sneeuwbol uit zichzelf begint te schudden.
Als een waarschuwende beving voel ik het aankomen en krijg ik geen lucht, mijn keel wordt dichtgeknepen en mijn hele emotie komt in opstand en ik bied geen weerstand, geen andere weerstand dan huilend op mn knieen te vallen en verscheurd te worden en alleen maar te willen schreeuwen waarom godverdomme? maar meer dan heel veel tranen en intens gesnik kom ik niet.
De sneeuwbol schudt en schudt en ineens is er een sneeuwstorm
en zie ik geen hand meer voor ogen, het is wazig en ik wil terug, ik wil naar huis, ik wil terug naar mijn emotie waar alles was voor die ene maand voordat mijn wereld instortte en ik verloor waar ik zo intens veel van heb gehouden maar ik zie niets meer....helemaal niets behalve dat mijn handen slaan tegen het glas in de bol om het te kunnen breken maar dat kan niet.
De emotie zit gevangen en daar kun je bijkomen als je soms eventjes heel eventjes vrede kunt hebben met het verlies.
Er is geen sleutel, geen uitgang, geen aan of uit knop, het is emotie
en god wat doen emoties pijn en wat kunnen sneeuwbollen bedrieglijk en tegelijkertijd zo fascinerend zijn.
Mijn ziel vertoont diepe scheuren, het was te vroeg om te belanden in deze storm diep vanbinnen en voor hem te vroeg om te sterven.
Ik heb er nooit om gevraagd om verscheurd te worden van verdriet, van gemis, van leegte maar ik heb ook nooit gevraagd om mooie herinneringen en ik kreeg ze wel...gelukkig maar want misschien dat ik dan wat vaker de sneeuwbol zélf kan laten schudden en dat ik dan nooit meer in die storm beland, misschien heel misschien over een paar jaar maar dat denk ik niet.
Pap, tot de laatste dag aaide je over mijn bol en dat doe je nog steeds

12:16:04 29 November 2010 Permanente link Reacties (0)

Niet aan toe

Ineens besef je als je moeder bent hoe vaak je door de liefde wordt aangeraakt, als een zachte streling voel ik een briesje langs mijn hart waaien wanneer
je mij vanmiddag ineens heel stevig knuffelt en ik hou van je zegt
Ik zie je kinderhandjes friemelen met mijn vingers terwijl je het zelf niet eens door hebt want je ligt op mijn schoot tv te kijken.
Je mag dan wel al bijna 4 zijn, voor knuffeltjes voel jij je niet te groot....
Toen je vanmorgen wakker werd leken we ineens een andere dimensie beland te zijn of ik ben ergens te lang in 1 van mijn vele eigen werelden blijven hangen maar je wordt zo groot ineens....
Die lieve, zo heerlijk ruikende, piepende baby uit het wiegje is zo vreselijk groot aan het worden.

Kijk mama!! ik pas bijna jouw birckenstocks!
is dat even grappig?! hoor ik je zeggen maar mijn gedachten dwalen af naar een klein jongetje van amper 1,5 jaar dat ik zie in de hoek van de kamer
en hij stoeit met de schoenen van zijn moeder en als hij dan eindelijk de rechterschoen aan zijn linkervoet heeft gekregen en trots opstaat en weer omvalt
maar sems gelach schud me wakker en het beeld vervaagt.....
Vanavond met het avondeten gebeurt me hetzelfde, ik kijk je aan en ineens zit daar weer datzelfde jongetje van vanmorgen in een kinderstoel en geniet van een grote kliederboel en likt vrolijk zijn handjes af en brult het uit van pret en het beeld vervaagt,
Het vervaagt niet maar wordt wel veel duidelijker en ik glimlach terwijl jij vraagt 'waarom moet je nou lachen mama?!'
Omdat jij al zo groot wordt, daarom moet ik lachen maar mijn hart huilt want wat gaat het ineens snel.
Ik vraag me de rest van de dag af waar de tijd is gebleven tussen vandaag en de dag dat ik met mijn bolle buik op de bank lag onder een warm dekentje zwanger van mijn kleine man.
Ik ben hier zó niet aan toe, ik heb de tijd nodig om los te kunnen laten waar ik afgelopen jaren zo intens van heb genoten.... waar ik nu nog geen afscheid van wil nemen.
Ik weet dat fases komen en fases gaan maar deze valt me zwaar.
Met een brok in mijn keel schuif ik de brief onderop de stapel post waar ik hem volgende maand pas weer ergens tegen hoop te komen (of juist niet)
Die stomme brief, die stomme stomme superstomme basisschool-bevestigingsbrief.

10:01:12 14 Juli 2010 Permanente link Reacties (1)

Onze missie: WK 2010

Aan de vooravond van het WK hoor ik mezelf nog verzuchten; daar gaat mijn quality-time voor de herhaling van as the world turns, zie ik mezelf om 8 uur s'avonds alweer verkassen naar onze slaapkamer om wat leuks op tv te gaan kijken maar naarmate we verder komen in het wk krijg zelfs ik de kriebels....en zal het me worst wezen wanneer sjors nou eens zal bevallen van haar slippertje.
Sem heeft me al 100 keer gevraagd om ook het huis buiten te versieren net als de rest van de wijk en dus staan we in de brandende hitte vlaggetjes aan het hek vast te plakken en oranje franjes maken het af en tevreden kijken we samen naar ons huis.
Een stralende blik van het kleine jongetje dat naast me staat in zijn oranje shirt met daarop van Nispen 07 zorgt voor een dikke brok in mijn keel.
Een paar wedstrijden verder trek ik dan toch maar dat shirt aan en tekenen we de nederlandse vlag op ons wang wanneer ik die middag van marwijk op tv hoor zeggen; we hebben een missie.
En ja hoor, de missie nadert het einde...een heel bizar einde want zal de missie lukken?
Als onze utregse wes dan brazilie huilend naar huis stuurt dan heb je een goed leger dan zal ik bijna zeggen dat de missie hier eindigt en vol succes is geslaagd maar het mooiste ligt nog voor ons want na een bloedstollende halve finale waarbij je je vrienden het liefst fijn zou willen knijpen, de een haar vliezen bijna breken, de ander bijna doodblijft, weer een ander zowat aan het zuurstof moet dan staat het kippevel op de armen en de tranen in je ogen.
Het gevoel van het zien van een feestend nederland op het museumplein, willem-alexander en maxima als trekpoppen uit hun dak gaan in het zuidafrikaanse stadion, Yo met haar beessiepet een kruisje slaat, gescheld om een scheids die verdomme maar niet fluit en als er dan wordt gefloten het dak eraf vliegt geeft je een onbeschrijfelijk gevoel of je nu een diehard voetbalfan bent of niet.
Het is echt...na 32 jaar is het echt....NL staat in de finale...
Ik fiets opgewonden naar huis en ergens hoor ik guus zingen;
Wij kunnen alles aan, zon of regen, wind mee of wind tegen, zondag gaan we schouder aan schouder staan zal het vanzelf gaan want dan kan NL met die beker naar huis toe gaan!
Maak af die missie!

10:04:06 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

En kwijt is de veiligheid: Milly Boele

Terwijl nederland verafschuwt de extra nieuwsuitzendingen volgt en moet toekijken hoe een 12jarig meisje vermoord blijkt te zijn door een man die haar juist in zijn functie had moeten beschermen merk ik dat het me veel doet.
Dat is natuurlijk logisch...we zijn allemaal menselijk,
nou ja, bijna allemaal dan.
Waarschijnlijk doet het me zoveel omdat er een kind is weggerukt uit iets wat de meest veilige omgeving uit haar leven is, haar thuishaven.
Is er dan helemaal geen grens meer?
Is er dan helemaal geen plek meer waar je als kind
veiliger bent dan alle andere plekjes op de wereld?
Wat voor veiligheid heb je als ouder je kind nog te bieden als je ze zelfs thuis niet meer kunt beschermen?
Op die ene avond in maart verloren 2 ouders hun grootste schat, in gedachten zie ik ze wanhopig starend uit hun raam zichzelf afvragend waar hun meisje dan in vredesnaam moet zijn....
Wat vreselijk wrang dat je niet weet dat je kleine meid amper 2 huizen verderop levenloos in de buurt is.
Hoe moet je hier als ouder in godsnaam mee dealen?
Hoe moet je als moeder accepteren dat je kind wég is...spoorloos verdwenen, meegenomen.
Waarom jóuw kind? waarom jouw eigen kleine kindje? waarom?
Het maakt me als moeder doodsbang voor de dingen die steeds bizarder lijken te worden.
Een politie-agent met kortsluiting in zijn hoofd ontvoert je kind uit haar eigen huis om haar te ontvoeren en vermoorden.
Ík kan er niet over uit, ik weet wel dat het me bang maakt omdat ik ineens iets in me voel wegslibben en ik voel dat het de kwetsbaarheid van een kind is en de veiligheid die ik mijn kind wil bieden.
Roy en ik hebben sem vanaf dag 1 geleerd dat
hij bij papa en mama altijd veilig is en wij weten dat hij daar op vertrouwt.
Maar in 1 klap ligt het niet meer in onze handen of we ons kind wel of niet kunnen beschermen.
Ik weet dat ik sem bescherming kan bieden tegen heel veel dingen en ik weet dat hij dat ook wéét.
Ineens denk ik eraan hoevaak hij zegt; mama zal mij átijd beschermen samen met papa.
En terwijl ik het neertyp voel ik de tranen opkomen want ik weet zo ontzettend zeker dat de mama van milly dat ook tegen haar en haar andere kindjes zei.
Die bewustwording laat me maar niet los.
Zometeen loop ik naar de slaapkamer van mijn kind en neem hem in mijn armen en knuffel hem nog eens exta, iets wat milly's ouders dat nooit meer kunnen doen.
Wat een intens verdrietig gevoel is dat...

10:02:58 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

Dikke pret

Zo, en dan is het ineens vrijdagmiddag.
Vrijdagmiddag na het werk.
Een hele andere vrijdagmiddag dan bijvoorbeeld 4 jaar geleden.
4 jaar geleden had ik om 16.00 al zo'n 5 a 6 wijntjes op in de kantine van mijn werk en belde ik vrolijk gevoosd naar roy om te vragen waar we deze vrijdag eens zullen gaan eten?
Ik fiets naar huis, we stappen op de bus naar de stad, eten samen, lachen samen, flirten en vozen en met zijn arm om me heen lopen we bibberend door de koude stad op zoek naar een kroeg waar we ons lekker gaan lamzuipen, de zolen van ons schoenen vandaan te swingen in een studentikoze kroeg in het hippe utrecht, op de terugweg langs de shoarmatent om nog even je bek af te vegen met een broodje shoarma met kaas en heul veul knoflook om daarna tot de volgende middag een gat in de dag gaan slapen en wakker te worden in een stinkend hol met overal kleren om je heen maar je niet meer kunnen herinneren dat ze uberhaupt uit zijn gegaan....
Euh? slapen...nee 4 jaar geleden was dat 'crashen'
Uit eten? nee 4 jaar geleden was dat knagen aan de botten van pino van sesamstraat zo groot waren de spareribds van ons zo geliefde broadways.
Dansen? welnee, 4 jaar geleden ging het dak van het podium eraf in het amsterdamse jantjes verjaardag net zolang tot ik roy met zijn kop uit een regenton moest vissen....
De tijd dat we met zijn 2en een wedstrijdje worst uitkotsen op de stoep van het amsterdamse centraal station deden is voorbij.

Ach what the fuck.... nu is het ook leuk.
Maar ineens moest ik eraan denken..., zomaar ineens.
Maar ruilen doe ik niet meer, daarvoor voel ik me nu te oud

10:02:15 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

Een fijne dag

Vandaag hadden we zo'n dag die je het liefst iedere dag wel zou willen hebben.
Zo'n dag waarbij de ochtend pas begint als ik tussen mijn wimpers zie dat het 8.00 is en ik vanuit de naaste kamer hoor: mama, lieffie!! zullen we knuffelen??!!
Voetstapjes rennen snel naar de deur en voor ik het weet ligt er een kleine robbedoes me helemaal plat te knuffelen en met een mieke-heeft-een-lammetjes-stemmetje zegt: wat zullen we vandaag allemaal eens gaan doen?!
We luieren nog wat op bed en terwijl ik soezend op mijn kussen lig met mijn ogen dicht hoor ik sem schaterlachen om de teletubbies terwijl hij zegt;
wat een grappige baby's zeg!
Voel ik me nou zo vreemd of wordt ik echt heel erg happy van het feit dat mijn kind zo vrolijk is?
Eenmaal uit bed spelen we lekker beneden terwijl we heel slecht om 10 uur smorgens al samen aan een tosti met ham en kaas zitten en even zie ik mezelf op de grond naast sem zitten en geniet ik van mijn eigen glimlach.
We bouwen een duplotoren die hoger is dan sem en ik geniet van de grapjes die hij erom maakt.
Lees: mama zo hoog als jij kunnen we de toren niet maken, dan moeten we eerst naar de winkel om nieuwe blokjes erbij te kopen uitgekookte.
Als ik sem 2 uurtjes later weer naar bed breng omdat hij moet rusten voor school zometeen liggen we samen even in zijn bed en genieten we van grapjes en knuffeltjes.
Als ik je later naar school breng zie ik je gezichtje in de achteruitkijkspiegel en voel ik me weer zo raar,
en als je dan naast me huppelt met je bob de bouwer-rugzakje denk ik aan de bevalling.
Hoe klein en kwetsbaar je was, hoe vreemd ik het vond en hoe gelukkig ik samen met roy boven het bedje stond.
Nu duik je je schooltje in, sta je met je neus tegen het raam aangeplakt terwijl ik buiten sta en nemen we grappig afscheid met onze neuzen tegen het raam aan gedrukt.
Ik kan het echt niet helpen maar ineens jank ik als ik in de auto stap.
Toen ik je later weer kwam halen was het weer feest want toen gingen we naar de bieb.
Ik moet er zo vreselijk om lachen hoe jij apetrots met je pasje rondparadeert en verkondigd aan alle bejaarden *die hun dag proberen te doden in de bieb* hoe vreselijk blij jij wordt van boeken lezen samen met je lieve mama
Na de bieb eten we een vleesbroodje met chocomel in de hema, slenteren we door de intertoys want speelgoed kijken is jouw leukste bezigheid.
We brengen op de terugweg brood bij de eendjes, slenteren door de sneeuw terwijl jij voor mij uit loopt met een plak net niet beschimmeld brood uit de eendenzak en hard een liedje zingt wat ik nog niet ken.
Eenmaal thuis maak ik het eten klaar en zie ik jou vanuit mijn ooghoek in verkleedkleren de tent verbouwen en liedjes zingen.
Aan tafel verstop je 'stiekem' je groenten in je sokken alleen besef je niet dat we een glazen eettafel hebben en snap je niet waarom papa en ik moeten lachen om die onbetaalbare blik van jou.
S'avonds breng ik je naar bed en net als ik weg wil gaan vraag je me; mama, is het morgen weer zo'n fijne dag?
ik kan alleen maar denken dat sinds jouw komst iedere dag een fijne dag is geweest en het besef dat jij dit nu ook kunt voelen en beseffen maakt een moederhart weer eens heel erg gelukkig.
Wat een fijne dag

10:00:21 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

Weer bijna voorbij

Juist op het moment dat je gelukkig bent met alles wat je hebt kan het je soms zo ontzettend naar de keel grijpen.
Ik heb dat vooral rond het einde van het jaar....
wat absoluut meespeelt is het sentimentele gevoel van de lichtjes in de bomen, kerstmuziek om me heen, en gewoon dat ene gevoel dat ik maar geen naam kan geven maar waarvan ik weet dat we het allemaal wel een keertje voelen rond deze tijd van het jaar.
Je voelt het omdat je nét dat moment heel bewust beleeft op het moment dat het ook een heel gelukkig ogenblik blijkt te zijn,
Je voelt het omdat je weet dat er iets was dat je had kunnen hebben maar om een vage reden uit je vingers is geglipt,
Je voelt het omdat je ineens stilstaat en denkt aan iemand die je met kerst aan je zijde zou willen hebben zodat je hem of haar de rest van het jaar weer zou moeten missen maar alleen dit moment zo ontzettend graag zou willen delen,
Je voelt het omdat je iemand mist die nu niet bij je kan zijn terwijl het juist nu zo fijn zou zijn,
Je voelt het omdat je glimlacht van oor tot oor om iets heel simpels.

Rond kerst lijkt alles en iedereen ineens veranderd,
de momenten zien er anders uit of we beleven ze gewoon anders maar ik vind het fijn.
Na een aantal jaar kan ik eindelijk ook eens zeggen dat het jaar voorbij gevlogen is maar of dat nou zo fijn is?!
En terwijl ik hieraan begin te denken zie ik mezelf ineens overgenomen worden door de sentimentele kerstengel achter de pc en dwaal ik weer af.
Ik wil helemaal niet dat dit jaar voorbij is, het is allemaal veel te fijn!
En natuurlijk zijn er weer heel veel dingen om naar uit te kijken maar dit was gewoon een heel fijn jaar met heel veel fijne herinneringen.

Ik heb nieuwe mensen ontmoet, fijne en gezellige mensen en daar mijzelf en mijn gezin mee gedeeld.
Ik heb keihard gewerkt aan een nieuw doel voor mijzelf en ik ben trots op wat ik dit jaar heb bereikt
door voor mezelf te kiezen met steun van mijn mannen.
Ik weet dat ik als vriendin nuttig ben geweest in hele moeilijke tijden, dat ik als partner keihard heb gevochten voor een liefde die ik nooit kwijt wil,
dat ik een moeder ben geweest waar een kind zich veilig bij voelt in welk opzicht dan ook.
Ik heb mensen leren kennen die ik eigenlijk na een lange tijd nooit écht kende, ik heb vriendschappen gevonden wat we heel lang kwijt waren en ik heb in andere vriendschappen extra beseft wat we samen waard zijn, al jarenlang.
Ik weet dat ik dit jaar het beste eruit heb gehaald en dat ik heb genoten.
Nu zie ik uit naar een nieuw jaar.
Ongetwijfeld een nieuw jaar barstensvol emoties, gebeurtenissen en herinneringen.
Een bijzonder jaar wat weer nieuwe verse levens zal brengen en wat levens zal veranderen.
Een bijzonder jaar voor iedereen omdat we allemaal niet weten wat een nieuw, onvoorspelbaar jaar gaat brengen.

Ik wens alleen dat het voor iedereen een mooi, gelukkig en gezond jaar zal zijn en dat je vooral niet vergeet te genieten van datgene waar het op dat moment om gaat, om wie het op dat moment gaat.
De rest is niet belangrijk....
Een fijn 2010!

09:58:14 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

Emotioneel incontinent

De laatste tijd ben ik nogal emotioneel incontinent.
En niet zo'n klein beetje ook....
Voor je denkt; zwanger zeker? nee niet zwanger al heeft het daar wel mee te maken.
Sinds ik zwanger ben geweest lijkt mijn vruchtwater zich te hebben omgezet in tranen wat soms komt als een waterval en soms als een lekkende kraan.
Nu wordt sem over 3 maanden alweer 3 jaar en de gedachte daaraan zet de kraan alweer op een kier.
Er valt niets meer over te zeggen, af en toe verlies ik mijn hoofd en lopen de tranen over mijn wangen zonder dat ik het in de gaten heb en het besef pas komt als roy me een beuk geeft en vraagt of ik weer eens last heb van de traanbuizen.
Ik kan er niks aan doen maar naarmate sem ouder wordt lijkt het alleen maar erger te worden.
De tijd gaat steeds sneller nu en vaak zie ik de dingen in slowmotion of zie ik ze vanaf de intens gelukkige kant en dat maakt mijn incontinentie alleen maar erger.
Als ik de blik zie tussen sem en roy dan knijp ik stevig mijn lippen op elkaar en probeer mezelf te hervatten.
Soms wanneer ik zie hoe de kleine man speelt op dat hele grote speelplein terwijl ik toekijkend verscholen achter de struiken sta, drukken mijn handen in het stuur en adem vlug de koude lucht in.
Maar als je dan midden in de nacht naast het bed staat met de vraag; mama mag ik gezellig bij jou slapen? dan valt er geen land meer met me te bezeilen en voel ik hoe het kussen waar mijn hoofd op ligt langzaam steeds natter wordt
terwijl ik met sem in armen daar in het donker lig en hoop dat de nacht nog heel lang gaat duren.
Als hij tegen een heel speciale vriendin zegt dat hij haar niet wil missen, slik ik die hele grote brok in mijn keel weg en veeg de tranen als regendruppels uit de hoeken van mijn ogen.
Weet je, het maakt niet uit wat voor moment het is....het zijn de vriendinnen die me net zo makkelijk laten janken als we een fijne avond hebben, het is mijn moeder die me uit het niets een dikke kus geeft, het is roy die me stevig vast houdt als ik schade heb gereden aan mijn auto, het is mijn zusje die met enthousiasme met me meedenkt, het zijn 'de meiden' die er gewoon altijd zíjn, het is mijn vader die er zo makkelijk ineens bijna niet meer was, het zijn mijn opa en oma die gewoon om wie ze zijn zo vreselijk speciaal zijn,
Het zijn de blikken die ik wissel, de grappige momenten waarop ik geniet en waarop mijn incontinentie zijn greep neemt en ondanks dat ik het vervloek soms ben ik ook wel heel blij dat ik zo'n jankerd ben geworden.
Met de komst van sem zijn alle sterren op zijn goede plek terecht gekomen en als emojanken daar het enige nadeel van is dan jank ik graag de rest van mijn leven nog bij het zien van de page-plee-papier-puppy op tv

09:56:37 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

Opzij opzij opzij

Hoewel ik momenteel al flink aan de sop bezig had kunnen zijn op onze uitgeleefde bovenverdieping zit ik achter de pc aan het zuurstof met een hartslag van 200 procent, niet echt heel gezond.
Het is duidelijk te merken dat het een oudhollandse maandag is vandaag.
Roy vergat bijna om te werken, ik struikel mijn bed uit want sem ligt in bed te bleren dat hij moet plassen EN poepen (jaja het zal wel....) alleen mijn oogleden liggen nog op mijn kussen
Het is 7.15 en roy heeft een schop onder zijn hol nodig want de wekker is nu al 4 keer op snooze geslagen en sem rent als een razende roelof over de bovenverdieping heen
"Mama ga ik zo naar school??!!"
OH-KUT!! SCHOOL JA!!
Tuurlijk schat!
Nu is het 7.15 wat eerst PAS 7.15 ineens AL 7.15 en dus schop ik roy er nu eerst uit en dan was ik snel mezelf, hijs me in de kleren en duw sem richting badkamer waar we de gebruikelijke discussie hebben over de handenwasser (lees: washand)
Binnen 10 minuten is het ineens al 7.55 en heb ik sem net zijn laatste sok aangetrokken maar nu moet er nog gegeten worden....
Het enige wat meneer eet sinds 3 maanden is brood met chocopasta dus dat is makkelijk alleen wel een uitdaging met schone kleren aan dus hop, een handdoek omgewikkeld en met mijn vriendelijkste gezicht vraag ik of hij even door wil eten.
8.15: ik race de trap op want de rugzak moet ook nog ingepakt worden met beertje want zonder beer geen goede schooldag, hop luiers erin, doekjes, schone kleren en gaan met die banaan!
AU AU AU, stenen in mijn schoen mama!!!
alsjeblieft sem....spaar me!
Stenen eruit maar nu is het iets anders:
"soooowwwww ik moet poepen!!!!!"
Zie je het voor je? 8.25 en om 8.30 moeten de kids binnen zijn
Ok, na 10 minuten is er nog steeds geen drolo gelegd en dus op de fiets en in racetempo naar school gesjeest.
Poeh, op tijd op school...mooi gered dus
OOOHHH NEEEEE!!!!! rugzak hangt nog aan het tuinhek!!!

Als een gek weer naar huis gefietst met sem achterop, tas gepakt, teruggefiets,
ondertussen een beurse doos van heb ik jou daar want op zulke akties is een skinny jeans niet gemaakt en eindelijk stormen we binnen om 8.50, mijn haar zit coupe orkaan, heb een kop als een tomaat en ik hijg als een oud peerd.
Ik voel me heel even als cherryl moreiro die bij de peuterspeelzaal staat zonder kind...
En dan zie ik de juffrouwen lachen;
"tasje vergeten?" wij hebben hier toch ook wel luiers en kleertjes?!
ja, vast maar geen afgelebberde oude beer die ruikt naar kwijl toch?
Ok, naar adem snakkend geef ik sem een kus en zie ik hem met een pruillip achter het raam staan, helemaal flabbergasted van de noodgang waarmee alles ging....1 voordeel, je hebt geen tijd om te gaan janken.
Thuis aangekomen hangen mijn sleutels nog in de schuttingdeur, ik fatsoeneer mijn haar, probeer de skinny van mijn gehavende doos af te schrapen en duik even op mijn bed.....halleluja wat een ochtend.....
En het enige wat ik heb gesopt vanmorgen is mijn lijf badend in het zweet

09:55:34 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

Met losse handen

Negen maanden lang hebben onze harten naast elkaar geklopt en toen werd je geboren.
Een kleine hele naakte maar zo mooie baby
die zo vanuit het niets de wijde wereld in werd gegooid om maar samen met een papa en mama die je nog helemaal niet kent de weg moet vinden in deze onbekende wereld.
Wat heb je een moeite gehad kleine vent,
wat is het pittig geweest en wat hebben we een zorgen om je gehad.
Wat hebben we moeten vechten voor begrip, oplossingen, rust, en vooral voor jouw geluk.
In de 2,5 jaar dat jij hier bij ons bent heb ik 1 ding geleerd en dat is dat er geen mens op de wereld bestaat die je intenser kan laten voelen dan je eigen kind.
Hoe je je kind begrijpt door simpelweg te voelen, voelen heel diep in je hart.
Hoe vreselijk moeilijk het is om je vrienden uit te leggen dat je zo graag hulp zou willen maar dat jij de enige bent die het daadwerkelijk moet doen.
Dat het krijgen van een kind niet iets is wat je 'even doet'
Dat de buitenkant niet verraadt hoeveel zorgen, verdriet, onbegrip en ontiegelijk veel slapeloze nachten je kind je kan bezorgen en met de nachten doel ik dan op zorgen over de toekomst of de huidige dingetjes die spelen.
Het maakt me boos als mensen nu pas zien hoe zwaar het geweest is voor ons gezin waar we mee hebben moeten worstelen, hoe ik mijn kind heb zien worstelen om zijn draai te vinden in het leven en hoeveel pijn je dat kan doen.

Uiteraard is dit niet de manier waarop ik naar mijn kind kijk, dat verraadden andere blogs wel, foto's en gewoon door me te kennen weet je ook wel dat het anders is maar toch wil ik het zeggen....
Het is niet altijd wat het lijkt.

En nu na 2,5 jaar later sta je ineens in de woonkamer met een rugtas op je rug te springen dat je naar 'school' gaat...
Ruim 1,5 uur voor de wekker ging lag ik al met wringende darmen wakker van lichte zenuwen voor jouw eerste speelochtend.
Op de fiets schreeuw jij enthousiast naar iedereen die het wil horen dat je gaat spelen op school en opeens fietsen we voor mijn gevoel op de wolken.
Je kijkt je ogen uit als ik de fiets parkeer bij het speelplein, kom mama schreeuw je!
Je rent naar binnen, hangt je jas op en gaat de klas in.
Na 10 minuten moet ik wel echt gaan en dan ben ik al de laatste die vertrekt.
Beetje zenuwachtig zeg ik je dat ik wegga maar jij zegt ajuus mama en ik ga.
De trappers van mijn fiets lijken opeens loodzwaar en ik voel dat mijn wangen nat worden als ik bijna thuis ben.
Het huis is stil, ik weet niets te doen en dus ga ik maar strijken en wacht ik op het telefoontje dat niet komt.
Om 11.00 mag ik je eindelijk halen!
Ik sprint naar school en daar sta je....
op het schoolplein met een hoepel om je lijf zittend op een tractor in de zandbak met een vette grijns op je kop.
Weer voel ik mijn wangen nat worden als ik naar je kijk.
En als je mij dan ziet vlieg je om mijn nek en begin je erg te huilen...
'ik heb je zo gemist mama!!!'
Stoer weet ik uit te brengen dat het maar eventjes was ook al voelde het als uren en uren.
De leidster vertelde dat je wel wat dipjes had maar verder ging het erg goed, je was makkelijk af te leiden.
Hoe het komende keren zal gaan is even afwachten maar de kop is eraf...
En dus fietsen we naar huis en voel ik me dolgelukkig.
Jij schreeuwt naar iedereen
Hoi allemaal!
Mijn mama is heel trots op sem!

En ja, trots ben ik....
Want na extreem veel energie, liefde, investering in zijn welzijn, het laten zien dat wij als zijn ouders 1000% vertrouwen in hem hebben is ons mannetje waar we heel veel zorgen om hebben gehad gewoon voor het eerst alleen naar de peuterspeelzaal geweest en heeft het superstoer gedaan!
Jij kreeg van mama een groot applaus maar stiekem heb ik mezelf ook een daverend applaus met bijbehorend kippevel
gegeven.
Mijn kleine grote vent met rugzak.

09:54:02 12 Juli 2010 Permanente link Reacties (0)

Weblog